Oksana Shevchuk

Toen Oksana Shevchuk (42) negen jaar geleden vanuit Oekraïne naar Nederland kwam, was haar eerste baantje in ‘de tuin’. Maar Oksana vond het daar veel te warm en ging op zoek naar werk in een beter klimaat. Zo belandde ze in de schoonmaak. “In die tijd deed ik ook particulier schoonmaakwerk en zo kwam ik in het woonhuis van iemand bij Wubben Bauer terecht. Hij vroeg me of ik voor Hans Spies wilde werken. En zo kwam ik zo'n zes jaar geleden bij Fill Schoonmaakgroep terecht."

Schoonmaken was voor Oksana wel even iets anders dan haar werk in de supermarkt in haar geboorteland Oekraïne. En eigenlijk was het daar haar droom om docente te worden. Dat is er echter niet van gekomen. “In mijn land werken ouderen heel lang door. Daarom is het daar voor jongere mensen moeilijk om aan werk te komen en vertrekken ze naar het buitenland", legt ze uit. “Ik wilde hier eigenlijk ook graag in een winkel werken. Maar vanwege de taal was dat niet mogelijk. En ik wilde meteen geld verdienen om mijn familie te helpen. Dus werd het schoonmaken."

Overigens geeft Oksana aan het wel leuk te vinden in de schoonmaak. Ze maakt op woensdagochtend schoon bij Levo Plant en op vrijdag bij Telako en Sosef Schilders. Ook maakt ze schoon in een woonhuis in Poeldijk. Ze heeft het naar eigen zeggen zo druk met de schoonmaak dat ze niet veel tijd heeft om koffie te drinken met vriendinnen of een wandeling te maken. Ze is dan ook blij als het weer vrijdag is, haar favoriete dag van de week. “Het is dan bijna weekend en het werk is bijna voorbij”, zegt ze.

Ondanks haar werk heeft Oksana wel plannen om in de avonduren via ROC Mondriaan de Nederlandse taal beter te leren kennen. Dochter Alina (20) volgt bij deze onderwijsinstelling al een financiële opleiding. Trotse moeder Oksana: “Ik ben gelukkig als het met haar, mijn man en mijn familie goed gaat. Als zij maar gezond zijn, de rest is niet belangrijk." Oksana’s ouders wonen nog in Oekraïne en ze bezoekt hen bijna elk jaar. Vorig jaar was een uitzondering toen ze vanwege de coronacrisis thuis bleef. Ze heeft ook een broer die in Amerika is gaan werken, terwijl zijn vrouw en kind in Oekraïne zijn achtergebleven. Oksana eindigt haar werkdag vaak bellend met familie in haar thuisland. Maar samen koken met haar man of een goede film kijken is ook een optie. 

Om toch verbonden te blijven met haar cultuur, bezoekt Oksana bijna iedere zondag een kerk in Rijswijk, waar een Oekraïense pastor en liturgie zorgen voor het in ere houden van haar traditie. En misschien mijmert ze ook nog wel eens over haar kinderjaren in Oekraïne, waarin ze heel sportief was. “Via school en later de universiteit werden wedstrijden georganiseerd. Ik was vaak eerste met hardlopen in mijn dorp en de stad”, besluit Oksana haar verhaal.